Laatste uurtjes geslagen voorcafé en zalencentrum De Kröl

ENTER – Café en zalencentrum De Kröl maakt zich op voor de laatste dagen van feest, vertier en gezelligheid. Er staan nog drie bijzondere dagen in het etablissement aan de Dorpsstraat te Enter op de rol, waarna op zaterdag 1 april voor de laatste maal het bier uit de tap vloeit. André en Jolanda ten Berge sluiten hiermee een tijdperk definitief af. Het gebouw wordt op termijn gesloopt, zodat er ruimte ontstaat voor de bouw van een woonzorgcomplex voor mensen met dementie. Voor wie wil, is er op zaterdagmiddag van 15.00 uur tot 19.00 uur een receptie en vanaf 20.00 uur een allerlaatste feestavond met de vermaarde band Beethoven.

Honderden feestjes, partijen, bruiloften en uitvaarten zijn in de zaal van De Kröl gehouden. Het laatste huwelijksfeest, met toch weer zo’n tweehonderd bezoekers, was weggelegd voor de zoon van een vaste medewerker van André en Jolanda. “Toen duidelijk werd dat we definitief gingen sluiten, werd die datum meteen vastgelegd”, vertelt André.

Al mijmerend blikt de Enternaar terug op een mooie periode, met te veel memorabele momenten om allemaal te benoemen. Wat overduidelijk is: de Kröl was een plek waar iedereen zich thuis voelde en waar ruimte was voor eigen inbreng. Dat maakt het café en het zalencentrum waarschijnlijk ook zo krachtig en succesvol. “Voor organisatoren van carnaval was onze zaal een soort clubhuis”, weet André. “Ze mochten heel veel zelf. Dat geldt ook voor de jongeren op zaterdagavond. Ik denk al gauw, ach, laat die jongens toch hun gang gaan. Zij mogen de muziek en zo bepalen; ik ben daar toch te oud voor haha. Natuurlijk blijf ik wel eindverantwoordelijk en hou ik een oog in het zeil, maar ik ben geen politieagent die de hele tijd blijf controleren. Ze weten zelf tot hoe ver ze kunnen gaan. En dan werkt het ook van twee kanten hè.”

Automonteur

André is een horecaman in hart in nieren, ook al was dat niet van jongs af aan zeker. “Het café was van mijn oom en tante. Jolanda en ik hebben het eind jaren tachtig overgenomen. Daarvoor was ik automonteur, maar eerlijk gezegd heb ik dat werk nooit gemist.” Na de overname werd het café aangepakt en omgevormd tot een bruin café. De gedrevenheid van André zorgde er voor dat het café steeds populairder werd, ook voor vrouwen. “Want in de cafés in Enter, daar kwamen alleen maar mannen. Daar wilde ik samen met mijn vrouw verandering in brengen. Zorg voor jonge meiden in de tent en de jongens komen dan vanzelf.”

Niet lang daarna werd het kleine zaaltje dat zich achter het café bevond met de grond gelijk gemaakt, om plek te maken voor een volwaardige zaal. Daarmee kreeg Enter een plek voor feesten en partijen tot zo’n vijfhonderd man. De Enterse en Twentse bruiloften waren in die jaren vermaard. Gastenaantallen van drie tot vijfhonderd waren heel normaal en dat wel zo’n drie tot vier keer per week. “Dat vind ik ook mooi om te doen, al die gasten en die gezelligheid. Hier en daar een praatje maken als kelner en zorgen dat de glazen gevuld blijven; ze mut’n neet dreuge staan’. Jammer eigenlijk, het échte kelners die met een blad door de zaak lopen, die zie je bijna niet meer. Je moet tegenwoordig zelf bij de bar bestellen.”

Tijden veranderen en de grote feesten zijn tegenwoordig op een hand te tellen. “Bovendien heeft André altijd gezegd dat hij met 65 jaar wilde stoppen”, laat Jolanda weten als ze tussen de werkzaamheden door even om de hoek komt kijken. En inderdaad, André is nu 65 en het is tijd om het werkende leven te verruilen voor meer vrije tijd. André : “Natuurlijk is het wel lastig nu het dichterbij komt. Bij elke handeling bedenk ik me dat dat voor de laatste keer is... En zeker ook voor Enter is het straks een gemis. Geen zaal meer.. Maar het is goed zo, ik vind het prima. Tijd voor andere dingen, ik drum bijvoorbeeld nog steeds in de Enterse band Apple. Dan kan ik ook daar op zaterdag wat langer blijven hangen.”

Inventaris

Naar overname van het café en de zaal is lange tijd gezocht, maar een echt geschikte kandidaat werd niet gevonden. “De Jongens van de Ronde Tafel van SV Enter hadden er ook nog wel oren naar”, laat André weten. “En dat was best een serieus initiatief, maar het was niet toekomstbestendig genoeg. Er komt ontzettend veel bij kijken, wil je deze zaak goed draaiend houden. Het complete café blijft trouwens wel behouden. Niet op deze plek, maar Lammertink Vastgoedzorg heeft de gehele inboedel overgenomen en gaan hun bedrijfskantine als Café De Kröl inrichten. Ja, echt! Ze hebben zelfs foto’s gemaakt hoe elk potje en bordje staat. Zelfs het beschadigde systeemplafond gaat mee. En of ik zelf nog iets wil bewaren? Ach nee, waar moet ik het neerzetten. In de woonkamer komt het toch niet.”

Zodra alle vergunningen binnen zijn en alles in kannen en kruiken is, gaat de sloopkogel door het pand. Dan ontstaat ruimte voor nieuwbouw van woningen. Het wordt ‘de Herbergier’ van de Drie Notenbomen, een franchiseorganisatie in de zorg. “Er komen kamers voor mensen met dementie. Naast een vast gezin, is er ruimte voor achttien bewoners”, weet André. “Het wordt geen gesloten instelling, maar een open zorgcentrum. Daarbij richt het zich op het lagere, midden en ook hogere segment. Voor iedereen dus! Op de plek waar nu de zaal staat, komt ook een grote tuin. Ik vind persoonlijk dat het er prachtig uit gaat zien en dat het een verrijking voor Enter is. Er is behoefte aan een dergelijke voorziening. Het plan is ook goed ontvangen door de buurt, die heb ik een tijdje terug allemaal uitgenodigd en persoonlijk al geïnformeerd.”

Met de sloop in zicht, komt er een eind aan een lang tijdperk van Ten Berge op het zuidelijkste puntje van de Dorpsstraat in Enter. De geschiedenis van De Kröl voert terug naar de beginjaren van de vorige eeuw. Er is nog een foto uit de jaren dertig, waarop de vader van André staat. Hij was kapper. “Hier in Enter heeft iedereen bijnamen, hij was Kröls Gerre. Mijn opa staat naast hem, hij was eigenaar van het café. Die deur aan de zijkant is nog steeds entree van het café”, weet André.

Aankomende zaterdagavond is het afscheid. “Dan gaan we met het personeel ook het café in, staan we niet meer zelf achter de bar. En dan, ergens in de nacht, draai ik voor de laatste keer die sleutel om en gaan de lichten uit. Dan loop ik ook voor de laatst keer met m’n personeel mee naar buiten en wacht dan ook voor de laatste keer tot ze de bocht om fietst. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik ook nu nog doen.”