Bowie (column)

Menselijke waardigheid

Hoe zou het toch komen, dat wij als bestuur van Bowie de mensen zo moeilijk kunnen bereiken voor wie wij er zo graag willen zijn? Deze vraag dringt zich de laatste tijd meer en meer bij ons op. Want je zou vandaag de dag toch mogen denken, dat veel mensen door de hoge inflatie en de sterk gestegen energieprijzen ernstig in hun bestaan bedreigd worden. Soms tot ver onder de armoedegrens.

Wij kunnen ze helpen, maar vinden ze niet. We zouden ze kunnen bijstaan met een boodschappenmand of begeleiding door een schuldhulpmaatje. De oudere generatie heeft nooit geleerd de hand op te houden. Dat doe je gewoon niet. Toch zouden ze onze hulp goed kunnen gebruiken. Wat weerhoudt ze ervan? Is het onwetendheid? Schaamte? Trots misschien? We kunnen er alleen maar naar gissen. En de strenge privacywetgeving van tegenwoordig draagt er ook al niet aan bij om met deze mensen in contact te komen.

Nu ik het hier zo over heb, moet ik terugdenken aan een artikel dat ik vorige week in de Tubantia las. ‘Overeind blijven in armoede’ stond er boven. Het is van de hand van Wouter Muller, muzikant en tekstschrijver. Hij haalde herinneringen op uit zijn jeugd. ‘Een keer per maand’, zo schreef hij, ‘kwam er een man met een grote leren tas. Daar zat geld in. Hij was van de sociale dienst.’ Toen hij het er later met zijn moeder nog eens over had, zei ze, dat ze nooit een uitkering had gehad, maar altijd ‘bijstand’ kreeg. De overheid stond haar bij als steun voor haar taak: de verzorging en de opvoeding van haar kinderen.

Even verderop schrijft hij: “Achteraf bezien besef ik, dat wij vroeger jarenlang onder de armoedegrens hebben geleefd. Maar dankzij mijn moeders gevoel voor eigenwaarde hebben we die armoede nooit als zodanig beleefd. In mijn werkzame leven heb ik in veel achtergebleven textielarbeidersbuurten gewerkt. Daar leefden ook veel mensen in armoedige omstandigheden. Die konden niet of moeilijk rondkomen, hadden achterstallige betalingen en soms forse schulden. Maar ook mensen die erin slaagden om van de financiële nood een deugd te maken. Ondanks alles behielden ze hun gevoel voor eigenwaarde. Iemand zei: arm van buiten, rijk van binnen. En weer moest ik aan mijn moeder denken.’

Er is een lied over armoede. Het refrein begint telkens met de regel: Je zou zo graag een mens van waarde zijn..’ Dat is het precies! ‘Ook al ben je misschien arm, je voelt je niet arm zolang je een mens van waarde kunt zijn. Voor jezelf en voor anderen. Mijn moeder was een mens van waarde.’

Wat is nu de moraal van dit verhaal? Dat is, dat je altijd je gevoel voor eigenwaarde kunt behouden, ook als je een beroep op anderen moet doen. En weet één ding zeker: stichting Bowie staat voor iedereen klaar die de eindjes niet (meer) aan elkaar kan knopen. En als je van onze hulp gebruik maakt, dan hoef je je daarvoor zeker niet te schamen. Kijk op onze website www.bowie.nu . Daar vind je alle informatie. Ook zou je eens kunnen kijken op www.uitdeschulden.nu/wierden .

Samen lukt ‘t.

Henk Pasman